Czołgi rozwijają się przez cały czas, pancerze robią się coraz grubsze a kaliber armat praktycznie nie zmienił się, a mimo to dzisiejsze uzbrojenie radzi sobie z pancerzem którego skuteczność równa się 750 mm pionowej stalowej płyty i więcej. Jak to się dzieje, że uzbrojenie czołgów potrafi przebić tak skuteczny pancerz. Co zrobić by sprostać takim wymaganiom:

Zwiększenie siły przebicia pancerza można osiągnąć po przez zwiększenie szybkości wylotowej pocisku albo zwiększenie kalibru działa, co było zasada podczas II WŚ i w pierwszych latach powojennych. Jednak po wielu analizach skupiono się na doskonaleniu samych dział i stosowanej amunicji.Obecnie podstawowym kalibrem armat czołgowych jest 120-125 mm oraz trzy główne typy pocisków ppanc. rdzeniowe Pociski te są wykonane z materiału o dużej gęstości i pierwsze pociski wykonane podczas II WŚ zrobiono z dostępnego najtwardszego metalu, jakim był wolfram jego gęstość to 19,3 grama na centymetr sześcienny [stali 7,85] a temp. topnienia to 3410 stopni C obecnie wykorzystuje się zubożony uran [DU -depleted uranium].Możliwość przebicia panc. to 2-3 kalibrów lufy. By osiągnąć maksymalny efekt termiczny pocisk musi być ostro zakończony i mieć jak najmniejsza średnicę celem jak najmniejszej straty szybkości podczas lotu, w rezultacie jest długi i cienki. Jednak stabilizacja tego pocisku przez ruch obrotowy narzuca pewne ograniczenia i jego stosunek długości do średnicy nie może przekraczać 5:1,jednak po próbach wyprodukowano pocisk o stosunku 12:1 który jednak nie mógł być stabilizowany obrotowo zastosowano wiec stabilizatory w postaci brzechw [fins] jego nazwa to Armour Piercing Fin Stabilized Discarding Sabot [APFSDS] Rosjanie jako pierwsi zastosowali te pociski jak i armatę gładkolufową 115 mm w czołgu T 62 i stały podstawowym pociskiem ppanc wszystkich armii świata. Skonstruowano również pocisk APFSDS dla armat gwintowanych mają one pierścień uszczelniający -sabot- osadzony obrotowo na korpusie płaszcza - w czasie ruchu pocisku pierścień obraca się reszta jest nieruchoma, prędkość początkowa pocisków dochodzi do 1800 m/sek.

Drugim typem pocisku ppanc jest pocisk kumulacyjny High Explosive Anti Tank [HEAT] nazywany również Hollow -Charge. W materiale wybuchowym w przedniej części pocisku znajduje się stożkowe zagłębienie wypełnione najczęściej miedzią. Pocisk wybucha w pewnej odległości od pancerza i na skutek efektu Monroe powstaje wąski strumień roztopionego metalu o bardzo wielkie prędkości 8230 m/sek., który przetapia pancerz tworząc otwór od 8 do 10 razy większy od strumienia wewnątrz czołgu następuje eksplozja i rozrzut cząsteczek metalu. Skuteczność tych pocisków pogarsza rotacja. Zwiększenie skuteczności tych pocisków rozwiązano stosując stabilizacje brzechwowa i armaty gładkolufowe wyjątkiem jest francuski pocisk OBUSA gdzie pocisk jest zawieszony na łożyskach kulkowych. Skuteczność tych pocisków spadła po wprowadzeniu pancerza typu Chobham i panc. reaktywny. Trzecim typem jest pocisk ppanc -burzący odkształcalny High Explosive Squash Head [ HESH] znany również pod nazwa High Explosive Plastic [HEP], całe wnętrze pocisku wypełnia materiał wybuchowy umieszczony w cienkościennej skorupie i zapalnik z opóźniaczem. Uderzając w pancerz pocisk rozpłaszcza się i przylega do niego, wtedy następuje wybuch wywołujący w pancerzu potężne fale naprężeń odrywające po jego wewnętrznej stronie kawałki metalu, które z wielką prędkością rykoszetują powodując zniszczenia. Pociski HESH nie przebijają pancerza, więc na efekt jego działania nie wpływa rotacja, niszczy wyposażenie zewnętrzne czołgu i bunkry betonowe. Skuteczna osłoną przed nim jest pancerz wielowarstwowy i ekrany.